Soms zijn er van die voorstellingen die banaal lijken, maar je achteraf treffen als een mokerslag. Biecht is een debuut, een egodocument én groots theater. Arthur Decock schreef zijn tekst met een snedige pen, in een strak ritme waardoor het een bijna lijfelijke ervaring wordt. Dit is een monoloog herleid tot de essentie. Stand-uptragedy als het ware.

Waarom heb je deze voorstelling gemaakt?

Mentale gezondheid en problemen zijn schering en inslag in de hedendaagse samenleving. We krijgen steeds meer aandacht voor het innerlijk en voor wat er al niet mis kan lopen in ons hoofd, voor gelukkigheid en ongelukkigheid. BIECHT is mijn poging mijn eigen ongelukkigheid, en die van veel van mijn leeftijdsgenoten, in tekst te gieten en op het podium te zetten, in alle chaotische volledigheid. Depressie en, algemener, je niet goed in je vel voelen, is zoveel meer dan een neerslachtig gevoel. Het is smerig, groot, chaotisch en gek genoeg ook mooi. Dat wilde ik op het podium zetten. 
Daarna kwam het idee BIECHT uit te bouwen tot het eerste deel van VIERLUIK – een vierluik aan abstracte monologen, met steeds een andere fundamentele emotie van de mens als centraal punt. In BIECHT is dat verdriet en ongelukkigheid – in het tweede deel, LIEF, dat in maart in première ging in Gent, is dat de liefde. Woede en angst volgen nog. 

Wat zijn de bouwstenen van je stuk?

De bouwstenen van BIECHT zijn de vreemde delen in ons brein die ons ongelukkig kunnen maken. De ‘impulsive thoughts’, dingen die we denken maar niet willen toegeven, onze slechte, duistere kanten – dat alles ‘biecht’ ik op op het podium, om aan de hand daarvan een depressie te tonen en in tekst vorm te geven. De monoloog neemt de vorm aan van op elkaar gestapelde anekdotes, ideeën en bekentenissen, die samenwerken om het centrale beeld van een depressie samen te stellen. 

Wat vind je zelf een goed stuk? Kan je al een tipje van de sluier oplichten?

Een tipje van de sluier: er kan gelachen worden om de vreemde bekentenissen. Aan de kijker om te bedenken wat echt is en wat niet. Sommige delen uit de solo kunnen ook triggerend werken voor mensen die zelf kampen met mentale problemen, bij deze dus een kleine waarschuwing. 

Wat wil je bereiken? Wat voor avond zal het publiek beleven?

Ik hoop dat mensen zich in de tekst herkennen, dat ze erover nadenken en af en toe eens grinniken. Dat ze buiten kunnen komen met het besef dat iedereen zich soms slecht voelt en dat dat helemaal oké is. Maar het is godverdomme lastig. Laten we er daarom boven praten, het liefst nog boven een pint achteraf.