Soms kom je iemand tegen in dit leven waarvan je meteen weet: hier zit meer in. Dit klikt. Zo ook bij Astrid en Mariske. De ene speelt met woorden, de andere met muziek. Interdisciplinair is een woord dat klinkt alsof je je flink pijn zal doen, maar niets is minder waar bij deze dames. Ze betrokken er ook nog celliste Jasmijn bij en samen maken ze landschappen waarin poëzie tot leven komt. Zaterdag kan je ze ontdekken in de bibliotheek van Aalst. Niet twijfelen!

Hoe hebben jullie elkaar gevonden?

Heel simpel. Via een gemeenschappelijke kennis op een muziekfestival voor experimentele muziek. We spraken af om eens te babbelen en al heel snel ontdekten we gemeenschappelijke interesses in kunst en liefde voor experimentele muziek. Allebei wilden we ook meer vanuit het lichaam vertrekken. Mariske was bezig met een doctoraat over de stem en ik was ‘Oerhert’ aan het schrijven, een bundel die gaat over het vrouwelijk lichaam en de effecten van machtsstructuren daarop. We ontdekten veel overlappingen in ons werk en ik had het gevoel dat ik veel van Mariske kon leren.

Tijdens mijn boekvoorstelling daarna nodigde ik haar uit om voor de muziek te zorgen. Ik las sober mijn tekst voor en zij speelde eigen nummers, maar het klikte heel goed. Daaruit volgde de vraag van Werf Records om samen een plaat te maken. Mijn gedichten waren net naar het Engels vertaald en die heeft Mariske als basis genomen om er muziek rond te componeren.

Wat was het resultaat?

Het is een mengeling van haar muziek met de Engelse teksten, maar ook Nederlandstalige teksten, spoken word en sobere voordracht. Onze stemmen komen samen, maar spreken elkaar soms ook tegen. Mariske heeft bij het maken van de plaat nog een derde persoon betrokken, namelijk Jasmijn Lootens, een celliste die ook veel werkt met elektronische muziek. Het is heel fijn met ons drie.

Inhoudelijk gaat het over herinneringen, rouw, grenzen en de overschrijding van die grenzen. Dat zijn eigenlijk thema’s die iedereen ervaart in zijn leven. Denk aan structuren die je klein kunnen houden zoals het patriarchaat, maar ook een gezin, een romantische relatie of een schoolsysteem. Om erbij te horen, vergeten we soms onze eigen grenzen. Dat heeft iedereen waarschijnlijk al eens gevoeld.

De noemer jazz is heel ruim. Kan je dat wat meer verduidelijken?

We spelen geen klassieke jazz. Eerder avantpop. Het heeft elementen van popmuziek, maar niet de typische structuren. Je mag het breed zien, van experimenteel elektronisch tot akoestisch met cello. We willen mensen aanspreken die houden van een uitdaging in muziek of woord. En bij deze een warme oproep: als schrijver hoop ik dat luisteraars niet alleen op een rationele manier naar mijn teksten luisteren, maar ook met hun buik. Zo ontdek je nog meer de melodie in poëzie.

Hoe toegankelijk zal jullie concert zijn?

Voor mij zijn de muziek en poëzie heel toegankelijk, voorkennis is niet nodig, maar het gaat ook om de luisterverwachting die je hebt. Het is niet de bedoeling dat mensen ‘het verhaaltje snappen’ of de muziek helemaal doorgronden. Je moet het voelen. Net zoals dat wij het vanuit ons lichaam gecreëerd hebben, hopen we dat ons publiek het gewoon laat binnenkomen. Je bent helemaal vrij om te interpreteren en om te voelen wat je voelt. Je bent ook vrij om even weg te dromen.

De avond is een double bill, samen met pianiste Eve Beuvens. Hoe werkt dat?

Eve Beuvens en wij spelen echt twee verschillende concerten. Ik heb Eve een keer op haar piano zien spelen. Haar akoestisch werk contrasteert met onze meer elektronische muziek. Wij werken natuurlijk met tekst, zij niet. We vullen elkaar mooi aan.

Heeft er iemand een link met Aalst?

(lacht) Ik ben als tiener wel een paar keer naar carnaval geweest. En de kapper van Jasmijn komt uit Aalst! Maar het belangrijkste om te zeggen is dat Mariske toch al een paar keer bij Netwerk heeft geëxposeerd. We vinden het een heel aangename stad.

We kijken er alvast naar uit!