Wat als je als reporter uit het kleine België tijdens een rondreis in Amerika door een echte sheriff wordt tegengehouden? Problemen of goed nieuws? Het overkwam BRT-reporter Kris Leysen 45 jaar geleden in Alabama. Nu zoekt zijn dochter antwoorden in een gelijkaardige tocht én theatervoorstelling. Reis je mee?
 
Dag Fien, hoe ben je op dit idee gekomen? Wat wilde je onderzoeken?

Het idee zat al geruime tijd in mijn hoofd. De reportage die mijn vader in 1978 maakte voor de BRT (nu VRT) ging over uitwisselingsstudenten in Birmingham, Alabama. Daar hield de sheriff hem en zijn cameraman al de eerste avond tegen. Mijn vader legde uit dat hij studenten kwam interviewen, maar de sheriff was ervan overtuigd dat niemand hem zou vertrouwen, laat staan binnenlaten. Zijn opmerkelijke oplossing voor het probleem was om mijn vader hulpsheriff te maken. Ik ben me altijd blijven afvragen of dit klopte of het gewoon één van mijn vaders straffe verhalen was? Die zoektocht zit dus mee verweven in de voorstelling.
 
Wat voor iemand was je vader?

Mijn vader was een heel innemende man. Iemand die hard werkte en veel liefde voor zowel zijn vak als zijn gezin had. De voorstelling is dus ook een poging om hem beter te leren kennen en dan vooral om een beeld te krijgen van hoe hij was als maker, niet enkel als vader. 

Welke vragen heeft hij volgens jou laten liggen? In welke manier verschilt jouw aanpak van de zijne?

Bij het maken van de voorstelling kwam ik erachter dat onze aanpak niet zo veel van elkaar verschilt, terwijl ik tot dan altijd dacht dat ik iets heel anders deed. Ik merk ook dat de ruimte en vrijheid die mijn vader toen vond binnen de tv-wereld, dat ik die nu vind in het theater. Net zoals mijn vader interview ik mensen en probeer ik hun verhalen bij het mijne te voegen. Ik merk aan wat hij maakte dat hij ook die nieuwsgierigheid naar mensen en hun verhalen had. 
Wat betreft de vragen die hij liet liggen: daar krijg je een antwoord op in de voorstelling. Al gaat het niet per se over vragen stellen die hij liet liggen, maar wel een aanvulling bieden op wat hij maakte. Al zit er 45 jaar verschil tussen ons werk, het is fijn om ‘samen met mijn vader’ aan de voorstelling te werken.
 
Ben je tevreden met je onderneming? Je hoeft de voorstelling niet te verklappen, maar wat was het resultaat?

Het was fantastisch om een jaar de tijd te krijgen om aan deze voorstelling te werken. Met een sterk team achter mij. Ik heb misschien niet alle antwoorden gevonden die ik zocht, maar bij het afwijken van mijn pad kwamen er soms andere, interessante zaken naar boven.

Je hebt heel veel zelf gedaan. Wat was de rol van theatergezelschap BERLIN?

BERLIN zorgde voor een optimaal kader, een team dat me ondersteunde en vooral voor de nodige tijd. Zo kon ik me volledig focussen op het maken zelf. Ik werk al enkele jaren mee aan voorstellingen van BERLIN. Bijvoorbeeld door het filmen van een teaser of mee na te denken over een project. Omgekeerd kon ik voor mijn eigen projecten altijd beroep doen op de BERLINers voor inhoudelijke feedback. Het is fijn om nu als associate artist opnieuw op hen te kunnen rekenen. 
‘ALABAMA’ is daarnaast ook een coproductie met theater arsenaal. Als tiener deed ik er vaak vrijwilligerswerk. Om nu in die zaal op de scène te mogen staan, is fantastisch. Ik deel die plek met de geweldige Steven De bruyn en zijn prachtige muziek. Een hele eer!
 
Wat voor avond zal het publiek beleven?

Ik hoop iets gemaakt te hebben waar iedereen zich op een of andere manier in kan herkennen, en kijk ernaar uit om ALABAMA met het publiek in Aalst te kunnen delen.

Wij zijn benieuwd. Bedankt voor dit interview!