In 'Sluitertijd' gaat een man op zoek naar zijn dochter, maar komt in plaats daarvan zichzelf tegen. Manu Keirse noemde het een prachtig uitgewerkte monoloog over wat het betekent ouder te zijn, graag te zien en dat alles te verliezen. Zelden was een theaterstuk zo herkenbaar, diepgaand, genuanceerd en snijdend als een mes. Wij geven het woord graag eerst aan schrijver Kwinten Van Heden:

Waarom schreef je deze voorstelling?
Ik ben al een tijdje papa en net voor de première van 'Sluitertijd' werd ik opnieuw papa van een zoontje. Met mijn kinderen kwam er een enorme kwetsbaarheid mijn leven binnengeslopen. Een kind verliezen, lijkt me het ergste wat je als ouder kan overkomen. Ik wilde met deze voorstelling onderzoeken wat het verlies van een kind doet met je als mens, met je relatie, met je wereldbeeld. Maar ik wilde niet alleen een dramatisch verhaal schrijven. 'Sluitertijd' is evengoed grappig, herkenbaar, ontroerend en hoopvol. Het gaat veel verder dan een verhaal over verlies: het is net zo goed een verhaal over graag zien.

Hoe reageert het publiek? Welke commentaar bleef je bij?
Verschillende mensen zeiden me: 'Je zit echt op het puntje van je stoel en hapt als publiek naar adem'. En ook 'Zo'n sterk stuk'.

Wat is je favoriete moment uit dit optreden?
Het moment waarop de vader in het stuk met zijn dochtertje naar de balletles gaat. In deze scène komt alles samen: de herkenbaarheid, de humor, de ontroering.

Welke uitdagingen kwam je tegen?
Hoe schrijf ik een sterk verhaal over rouw en verlies dat veel meer is dan dat? Na lang schrijven paste de puzzel. 'Sluitertijd' is ook een moderne thriller, een whodunit, een roadmovie. Sommige toeschouwers omschrijven het ook als 'het kijken naar een film op theater'. Andere zien het als een detective. Dat maakt het stuk toegankelijk voor een breed publiek.

Wat of wie inspireert jou?
Ik ben een ontzettend grote fan van het werk van Peter Terrin, die met zijn boeken al verschillende literaire prijzen won. Ik was dan ook zeer vereerd dat Peter de begeleiding van dit schrijfproces op zich wilde nemen. Hij neemt iets herkenbaars uit het dagelijks leven als uitgangspunt om er een pakkend verhaal mee te schrijven. Dat is ook wat er in 'Sluitertijd' gebeurt: Jurgen voelt niets bij de geboorte van zijn dochtertje en dat gegeven zet de rest van het verhaal in gang en laat de toeschouwers niet meer los . Daarnaast ben ik ook fan van het werk van David Poltrock (wiens muziek te horen is tijdens het stuk).

Wat zou je geworden zijn, indien er geen artistieke carrière voor je was weggelegd?
Advocaat. Ik zou het heerlijk vinden om een rechter en een jury te overtuigen van iemands schuld of onschuld. Dat is ook wat ik voor of op het podium doe. Mensen raken met een goed verhaal.

 

Tristan Versteven speelt de vader:

Hoe bereid jij je voor op een optreden? 
Voor het begin probeer ik rust en de juiste focus te vinden. Bij deze voorstelling zit ik op de scène wanneer het publiek de zaal binnenkomt, dan gebeurt dat bijna vanzelf. Een vast ritueel om me voor te bereiden heb ik niet echt. Dat hangt van productie tot productie af. 

Wat is je favoriete moment uit dit optreden?
Ik kan er niet zo direct iets uitpikken. Waarschijnlijk het einde, wanneer alle puzzelstukjes in mekaar vallen.

Wat zou je geworden zijn, indien er geen artistieke carrière voor je was weggelegd?
Architect. Ik hou van het artistieke werk, maar ook van de technische aspecten. Dat is als acteur niet anders: ik doe niets liever dan mee de scenografie uitdenken en de technische verwezenlijking onderzoeken.

Hoe ben je bij dit project betrokken geraakt?
Het schrijven van 'Sluitertijd' was het afstudeerproject van Kwinten. Via via kwam hij bij mij terecht om een ingeleefde lezing te houden van zijn tekst voor de jury. We hebben ons toen een paar weken voorbereid op het toonmoment. Maar er zat meer in. Ik kreeg goesting om 'Sluitertijd' echt te spelen. En van het één is het ander gekomen.

Wat spreekt je er in aan?
Het is een verhaal van een man die niet goed weet hoe hij moet omgaan met de gevoelens die hem overvallen en niet overvallen. Wanhopig zoekt hij zijn weg en botst op de wereld en op zichzelf. Is dat niet iets waar we allemaal mee worstelen? Maar in dit verhaal leidt het tot een drama. Het is leuk om in het hoofd van iemand te kruipen die andere beslissingen neemt dan ikzelf zou doen. Ook al denk ik er anders over, ik wil het publiek overtuigen van zijn grote gelijk.

Wat is jouw rol in het verhaal?
Ik speel Jurgen, de man die zijn dochter verliest en als gevolg daarvan nog veel meer...

Waren er ook uitdagingen?
Er zijn altijd uitdagingen bij het maken van een voorstelling. Je moet jezelf de vraag stellen: lukt het ons om iets de creëren waar we zelf graag naar zouden gaan kijken? Het is telkens opnieuw een zoektocht zonder garanties. Gelukkig zijn we er volgens mijn bescheiden mening in geslaagd.

Wat vind je van Aalst?
Ik ben al wel een aantal keer in Aalst geweest en ontmoet er steeds leuke mensen en heb er een fijne tijd. Ik kijk er ook nu naar uit om weer in Aalst te zijn.