Optimisme is een morele plicht. Een die cabaretière Nele Bauwens zeer ernstig neemt. In haar nieuwste show swingt ze als een kerstbal en knettert ze als een haardvuur. Terecht, want in deze muzikale eindejaarsconference komen al haar talenten samen. Ze zingt, mét een bigband, en vertelt over wat haar het afgelopen jaar is bijgebleven. Het is een pracht van een show geworden, voor haar en ongetwijfeld ook voor het publiek. Ben jij erbij? Lees alvast eerst dit interview.

Als actrice, zangeres en cabaretière lijkt de muzikale eindejaarsconference als genre jou op het lijf geschreven. Waarom koos je voor de bigband The Whodads?

Het is al jaren een droom om met die gasten samen te werken. Ze zijn de beste bigband van Gent. Wat zeg ik? Van België! Alles wat ze aanraken krijgt een vintage gloed. Het zijn topmuzikanten binnen het genre mambo en swing die samen voor een unieke sound zorgen. Het project dat ik zelf wilde verwezenlijken was een grootse conference vol glamour en feelgood. De bigband die daar het beste bij past is The Whodads.

Erg fijn dat het weer mogelijk is om met zo’n grote groep te spelen. Hoe voelt het om vandaag weer op te treden?

Dankbaar, dat is zeker! We zijn met twaalf muzikanten en ikzelf. Dat is veel in postcoronatijden. Terwijl het nog niet eens de volledige bezetting van The Whodads is. Het zal zo al indrukwekkend genoeg zijn. Die positieve energie willen we aan ons publiek doorgeven. De mensen moeten genieten, naar huis gaan en er weer even tegen kunnen. Dit is een ideaal jaar om de show te brengen. Met de oorlog, de energiecrisis, het klimaat zijn er grote problemen genoeg en het ziet er niet naar uit dat dit snel zal beteren. Er is nood aan positiviteit en creativiteit, meer nog dan dat ik enkel mijn persoonlijke mening breng.

Inderdaad, je vertelt verhalen tussen de muziek door. Waarover gaan die? Kan je al een anekdote verklappen?

Ik houd me aan de drie D’s: denken, dansen en daveren van het lachen. Ik wil een lach op de mensen hun gezicht toveren. Langs de grote onderwerpen kunnen we niet heen in een eindejaarsconference. Ik zal bijvoorbeeld Poetin imiteren, maar ook de minder slechte kanten van de oorlog belichten. We mogen eindelijk in de douche pissen! En de chauffage gaat op 19°C. Allemaal goed voor het klimaat. Daar staan we nu bij stil door een dictator 1000 km verderop. Zonder Poetin ligt Brugge binnen vijf jaar aan zee en heeft Antwerpen geen parking meer. Toegegeven, soms zijn mijn vergelijkingen wat doorgedreven, maar ze laten je wel glimlachen. En natuurlijk mag het ook eens over De Kampioenen gaan. Samengevat: mijn verhalen gaan over politiek, muziek en ons dagelijkse leven, zonder te schofferen, altijd positief, met dubbele lagen. De actualiteit hoe Nele Bauwens die ziet dus.

Wat was de grootste uitdaging aan deze show?

De omvang van alles. Ten eerste moest ik alle mensen op een lijn zien te krijgen. Iedereen werd gehoord. Dat was niet evident. Daarnaast kreeg ik ontzettende last van FOMO: als je de actualiteit een jaar volgt, lijkt alles belangrijk. Ik wilde alles vertellen. Gelukkig had ik enkele schitterende mensen rondom mij: Raf Walschaerts van Kommil Foo en Sam De Graeve hielpen me grenzen afbakenen. Zij zeiden me: jammer, maar binnen een jaar weet niemand dit nog. Uiteindelijk is alles mooi samengekomen: de tekst, de muziek, de vorm. Het was heel veel, ik heb mezelf wat aangedaan (lacht). Tegelijk is het de voorstelling waar ik het meest trots op ben. Het concentreert het beste uit mijn vroegere projecten en het is uniek in Vlaanderen. Ik ben een tevreden vrouw.

Je wil mensen met een warm gevoel huiswaarts sturen. Is de voorstelling dan voor jou geslaagd?

Als ik ze heb laten nadenken, lachen en swingen, ja. Frank Sinatra trad vroeger ook op met een bigband waarbij hij voor de praatjes zorgde. Dat vind ik een mooi voorbeeld: een topshow waarin je een gevoelige snaar raakt, ontroert, maar ook entertainment brengt. Wat ik doe is een mengvorm van cabaret, humor en muziek die naadloos in elkaar lopen. In marketingtermen verwoord wordt dat dan: blond persoon vat de wereld slim en geestig samen in tekst en gebaar. Ongezien en wakker.

Wat zou je geworden zijn, indien er geen artistieke carrière voor je was weggelegd?

Waarschijnlijk topadvocate, CEO of salesmanager, op een sociale manier weliswaar. Ook als artiest moet je jezelf verkopen en bij de pinken zijn. Ik regel veel zelf, pluis mijn contracten uit, probeer bewust in het leven te staan. Maar evengoed was ik een handige kapster geworden. Ik doe veel dingen graag. Ik ben erg tevreden met wat ik nu doe. Op het podium vergeet ik even alles, leef ik in het moment.

Je geeft je première in De Werf. Welke band heb je nog met Aalst sinds je geboorte hier?

Aalst is voor mij dé grote stad. Ik had er mijn eerste lief, heb er uren rondgelopen. Als je opgroeide in een dorp als Galmaarden, keek je er wel naar uit om hier te komen. Het is weliswaar lang geleden, maar ik ben er nog steeds mee verbonden dankzij mijn familie. Ik ben trots op mijn afkomst en heb vele goede herinneringen onder andere aan carnaval. Aalst is een stad die een hele streek verbindt. Ook in De Werf speel ik graag. Het zijn toffe mensen die er werken én altijd een tof publiek.

Wij kijken er alvast naar uit!

 

Ken jij Nele Bauwens? Je zag haar misschien eerder in De Werf met een solovoorstelling. Ook speelde ze met Maaike Cafmeyer, zong bij mamboband El Tattoo Del Tigre, bracht met Tine Embrechts en Luckas Van den Eynde de Nederlandstalige liedjeshitmachine Jukebox 2020 en wie kent er nog de meidengroep Hormonia? Als televisiekijker ken je haar van series als ‘Zone Stad’ en ‘Spoed’.