Caroline D’Haese is een Aalsterse maker. Ze heeft al twintig voorstellingen – dans en theater – op de teller staan, waaronder ‘Ten Oorlog’ van Compagnie Gardavoe en samenwerkingen met fABULEUS, Maarten Van Ingelgem, Yves De Pauw en Leena Keizer. Ze toerde over de hele wereld om telkens weer thuis te komen in Aalst. Voor De Werf maakt ze nu ‘Under Covers’, een dansvoorstelling over aanraking in tijden van isolatie en eenzaamheid. Doet een belletje rinkelen, niet?

(Ga meteen naar onder voor de instructievideo)

Hoe ben je hier aan begonnen?

In maart vorig jaar werd ik, zoals zovelen, geraakt door de isolatie en verplichte eenzaamheid. Op cruciale momenten in het leven is de impact daarvan erg groot. Ik begon te onderzoeken hoe dans en aanraking in zulke heftige omstandigheden verlichting en rijkdom kunnen bieden los van dit tijdelijke verbod. Ik wilde al langer een danspraktijk ontwikkelen die iets kan betekenen in niet-artistieke omgevingen zoals ziekenhuizen, de palliatieve zorgverlening, materniteiten... Daarbij staat niet het kijken naar, maar het zelf beleven van dans centraal. ‘Under Covers’ is een eerste versie van dit project. Je hoeft geen danservaring te hebben. Dankzij de dekens kan je samen met iemand dansen. Zonder contact en toch voel je de aanraking. Het is rustgevend, speels en uitdagend om te doen en om naar te kijken. Hieruit vloeit ongetwijfeld nog een voorstelling waarin het publiek kan meedoen!
In dit stadium doe ik met een professioneel team onderzoek naar de visuele mogelijkheden. De scènes die we ontwikkelen verwerken we tot een dansfilm.

Hoe heb je het afgelopen jaar beleefd?

Het is heel dubbel geweest. Het vertraagde ritme voelde ergens 'gezond' en nodig aan. Geen overboekte weekends en minder weekend- en avondwerk (typisch in de kunsten), naast dagtaken in het onderwijs en onderzoek. Mijn gezin en het leven zelf stonden centraler. Tegelijk was de combinatie werk met kinderen in huis veeleisend en miste ik de ongeplande ontmoetingen en gesprekjes met onbekenden. Veel kunstenaars verloren (tijdelijk) hun reden van bestaan, de mogelijkheid om hun talenten in de maatschappij in te zetten of zaten financieel in een kwetsbare positie. België staat wereldwijd aan de top in de dans, maar ik ben bezorgd wat daar nog van gaat overblijven.
Door de gedeelde moeilijkheden leerde ik toch ook nieuwe collega’s kennen. Er ontstonden initiatieven zoals Voices of Dance, waarin Belgische danskunstenaars zich verenigden om ook politiek onze stem te laten horen.

Hoe was het om opnieuw samen te dansen?

Twee weken geleden zat ik voor het eerst sinds een jaar weer in een creatie waarin aanraking belangrijk was (iedereen van het team werd vooraf getest). De euforie die daarmee gepaard ging was onbeschrijfelijk. Alsof je weer tv kijkt in kleur. En we moesten ook soms weer even zoeken naar bepaalde danstechnische vaardigheden. Kan ik het nog? Maar nu met ‘Under Covers’ ben ik weer vertrokken: samen met een straf professioneel team in een mooi theater doet je weer voelen waarom je hier rondloopt. De sneltesten en mondmaskers maken dat het ook veilig kan gebeuren.

Opnieuw samen dansen voelde alsof je weer tv kijkt in kleur

Welke rol vervult dans volgens jou in een samenleving?

Zelf dansen is voor mij hetzelfde als energie opwekken. Tegelijk ontlaad je jezelf en laad je je weer op. Dansen zorgt er ook voor dat je verbonden blijft met heel je lichaam en niet enkel de bovenste 20 centimeter. Je voelt je er vitaal, krachtig en zelfzeker door. En als je naar dans kijkt kan je je er dankzij je spiegelneuronen mee vereenzelvigen. Voor mij moeten dansers wel een ‘authentiek’ lichaam hebben en liefst een breed beeld van de maatschappij tonen. Het moet om echte keuzes en uitdagingen gaan. Daarom dat ik ook graag projecten aanga met niet-professionele dansers. Zo werkte ik al met acteurs, muzikanten, maar ook mensen uit de kansarmoede, dansers met een beperking, ouderen, kinderen... Vaak zijn dansers jong, niet alleen omdat het fysiek nodig is of omdat het publiek het beeld van een jong, krachtig danslichaam koestert, maar ook omdat de werkomstandigheden zo uitdagend zijn. Getalenteerde mensen kunnen het op latere leeftijd niet altijd meer opbrengen om nog zo ongelimiteerd in dans te investeren. Toch droom ik stap voor stap van een meer inclusieve danswereld.

Mensen kunnen ook zelf aan de slag. Heb je tips voor hen hoe ze dit moeten aanpakken?

Zeker! We maakten een instructiefilmpje voor de Under Covers DIY. Laat je prikkelen, maar doe vooral je goesting. Kies muziek die je fijn vindt en vraag best iemand anders om het te filmen. Of film het niet en geniet er gewoon van. Ik zou het geweldig vinden als mensen hierdoor gaan dansen op plekken die daar niet meteen toe uitnodigen. Het woonzorgcentrum, het kinderdagverblijf, de verpleger met de bomma in de living, twee vreemden in het station... Hopelijk vinden mensen met hun dekentje en elkaar weer dat sprankeltje verbinding.

Bekijk het instructiefilmpje

Doe mee

Mail je prestatie naar undercovers2021@gmail.com (max. 5 min) of post je prestatie op Instagram of Facebook onder #dansindewerf. Vergeet je profiel niet op openbaar te zetten zodat wij en Caroline je filmpje kunnen delen. Alle inzendingen worden gepubliceerd op 28 mei, dezelfde avond als de lancering van ‘Under Covers’, de dansfilm.