waarom herdenken als de oorlog blijft duren?

Lamento 1945 is een rouwklacht die niet alleen het einde van de Tweede Wereldoorlog herdenkt, maar ook het leed en de horror aanklaagt die veroorzaakt wordt door elk gewapend conflict waar ook ter wereld. Een tragische aria die de oorlogsgruwel bezingt in een langgerekte klaagzang. De ultieme treurmars.

Want wat is het belang van herdenken wanneer de mens tegen wil en dank blijft oorlog voeren? Wat is het belang van geweldloos verzet? Wat is het belang van protest? Waarom zingen wij?

We zingen omdat het nooit stil mag blijven. We zingen omdat het moet. We zingen omdat we niet anders kunnen. En misschien zingen we vooral om onszélf moed in te zingen, om hoopvol uit te kijken naar de dag waarop de overwinning van de democratie en het humanisme op de duistere krachten van de dictatuur en het fascisme gevierd wordt.

Dat is het belang van herdenken. Omdat wij nooit mogen vergeten wat was. Nooit blind mogen zijn voor wat is. Omdat wij niet mogen slaapwandelen naar de volgende catastrofe. Het is onze persoonlijke, kleine druppel op die veel te hete plaat.

Daarom creëren wij in dit herdenkingsjaar Lamento 1945. Gezongen en gespeeld in alle wereldtalen. Met de beste muzikanten en performers. Met indrukwekkende beelden geselecteerd door Stephan Vanfleteren. Wim Opbrouck en Ron Reuman vieren ook hun meer dan twintigjarige samenwerking. Niet om een punt te zetten, maar om er nog een te maken en daarna nog een, en nog een... Nooit eerder was de urgentie zo groot.

In de traditie van voorstellingen als: Ik val, val in mijn armen (2005), We shall overcome (2014), Peace to the world (2018) en Ik ben de walvis (2022).