Spelen om niet te verdwalen

Dit is misschien wel de meest persoonlijke voorstelling die Wim Opbrouck tot nog toe maakte. Hij schreef de tekst vanuit het perspectief van een walvis. Hij spreekt zoals de walvis. Hij beweegt en ademt, hij zingt en danst, hij lacht en huilt zoals alleen walvissen dat kunnen. Hij ís de walvis. Hij herkent zich in de bultrug die om mysterieuze redenen aanspoelt op het strand.

Muzikanten en verteller ontmoeten elkaar in een theatraal concert dat de toeschouwer meeneemt naar de onpeilbare dieptes van de zeeën waar kiezelwieren, zeepokken, rankpootkreeften, anemonen en koudwaterkoralen wonen. Walvisgezangen kunnen honderden kilometers afleggen in de open zee.

‘Ik Ben De Walvis’ is een moderne parabel over het onbereikbare, maar vooral een alibi om te blijven zingen, dansen, musiceren en spelen om niet te verdwalen.

Het beeld van de walvis opent ­metaforen die raken aan thema’s als depressie en herstel, zonder het er expliciet over te hebben. In deze moderne parabel daalt de walvis af naar de ‘diepste diepten en het donkerste donker’, om later weer op te stijgen, boven water te komen en het licht te zien. (...) Deze mysterieuze voorstelling is vooral helend. (Filip Tielens, De Standaard, 17/3/2022 ****)